وقتی صحبت از جنگ و حواشی اون میشه من یاد دو چیز می افتم.یکی فیلم ساعت ۲۵ که
آنتونی کوئین میره جبهه و بعد از اسارت وقتی برمیگرده میبینه آلمانیها به زنش تجاوز کردند و یه
پسر مو طلایی ۲ ساله هم ازشون به جا مونده.فکر میکنم ایران هم یه بار این فیلمو نشون داد.
اما همیشه اون قسمت از هر فیلمی که میخواد کمک کنه که یه باور غلط تغییر کنه فیلم سانسور میشه. اینه که قیچی شده اش این میشه که آنتونی کویین از اول تا آخرش توی قطاره.
ولی سانسور نشده اش نشون میده که مرد چقدر ظریف وجود بچه نامشروعو قبول میکنه.
دوم یاد دوست خودم می افتم.یه زن ۴۲ ساله . فوق لیسانس ماماییه . اعتراف میکنم سواد علمی اش بالا نیست .اما خیلی خوب فکر میکنه .مسائلو خوب تحلیل میکنه و مهمتر از همه اینکه بی تفاوت نیست. من این خصلتو بیشتر از قوه ی ناطقه ی انسان دوست دارم ومهم میدونم. به نظر من عمده ترین تفاوت بین انسان و حیوان همین فهمیدن تفاوته.
دوستم زمان محاصره ی خرمشهر که یه زن جوون ۲۲-۲۳ ساله بوده با همسر و دختر ۵ ماهه اش زندگی میکرده. وقتی عراقیها میان نزدیک شهر شوهرش خونه نبوده و زن به خاطر اینکه شوهرش نگران نشه توی خونه میمونه. همسایه ها میان و اصرار میکنند که ما داریم میریم اهواز بیا بریم. میگه نه . شوهرم خبر نداره کجام.وقتی میرسند توی شهر هم باز منتظرش میمونه. وقتی میرسند پشت در هم باز منتظرش میمونه. وقتی بچه اشو ازش میگیرن و خودشو توی جیپ میندازند باز چشمش به کوچه بوده. زن ۸ سال منتظر میمونه که آزاد بشه.
اون هیچوقت بزرگ شدن بچه اشو ندید. هیچوقت راه رفتن و زبون باز کردنشو ندید. هیچوقت
نتونست تصور کنه دخترش چطور نگاه میکنه یه چه شکلیه. از شوهرش خبر نداشت. تعداد کمی از اسرای زن اسمشون توی لیست صلیب سرخ بود. بعد از ۸ سال بی سرو صدا آزادش کردند .۸ سال جنگی که با توهین و تحقیر و احتمالا تجاوز همراه بوده.با حال زار و رنگ پریده و پیر تر از همیشه رفت سراغ شوهر و دخترش. دید که مرد مدتها پیش زنو طلاق غیابی داده و یه زن تر گل ورگل گرفته و یه پسر هم دارند و دوباره حامله است و ویار نون سنگک و لواشک داره.
مرد اعلام کرد: که اگه زن هم داشتم تو رو بر نمیگردوندم. ۸ سال زیر دست عراقیها دستمالی شدی حالا دوباره پس بیارمت؟ بچه رو هم بهت نمیدم چون صلاحیت نگهداریشو نداری.۸ سال
اسیری روانیت کرده . تو نرمال نیستی که من بچه رو بهت بدم. به نظر میرسه مرد سالاری به بنیاد آزادگان هم یه سور زده باشه. چون حتی وکیلی هم که بنیاد آزادگان برای زن گرفت نتونست مرد رو راضی کنه که بچه رو به زن برگردونه.
به زن یه سهمیه ی دانشگاه دادند و زن فوق لیسانس گرفت. دوست داره ازدواج کنه اما هیچ مردی باهاش ازدواج نمیکنه چون اسیر بوده و به قول شوهر سابقش ۸ سال دستمالی شده .
ما حدود ۴ هزار و دویست تا زن اسیر داشتیم . این تعدادیه که برگشت داده شدند. کدوم یکی از
این زنها میتونند ادعا کنند که خوشبخت زندگی میکند. چند درصدشون میتونندبا جرات بگن در یه جدل روزمره و ساده به اونها توهین همخوابگی با عربها زده نشده؟ چند نفرو سراغ دارید که مردهای زندگیشون اونا رو پذیرا شده باشند؟ اگه آزادگی افتخاره چرا برای زنان اسیر ما همیشه سر افکندگی به همراه داشته؟چرا گذشته ی خودشونو پنهان میکنند ؟چرا گوهر اهل گیلانغرب در حالیکه شوهرش توی تاپوی آرد قایم شده بود با تبر ۳ عراقی رو کشت و لطف کردند مجسمه اشو با یونولیت توی ورودی قصر شیرین گذاشتند الان معتاده و متهم به بی بند و باری اخلاقی؟
هر کشوری که جنگ داره لازمه اثرات بعد از جنگ رو پیش بینی کنه. بیشترین اسرای جنگی رو روسیه داشت اما برنامه ریزی این کشور کاملا حساب شده بود. هر سال تجلیل از اسرا از بچه های نا مشروع اونها . از زنانی که بهشون تجاوز شده و از افتخارات کشور محسوب میشن .
چون برای کشورشون تحقیر شدند . بهشون سهمیه ی دانشگاه و زمین و پیکان دولتی ندادند بهشون احترام از دست رفته رو برگردوندند. ثابت کردند که معنی زنی که بهش تجاوز شده با فاحشه زمین تا آسمون تفاوت داره.یاد دادند که احترام به آسیب دیده های جنگی بزرگترین راهکار هر ملته و داشتنش لیاقت میخواد. تاوانی که اگه پس هم داده میشد باز هم لیاقت میخواست .
سوال اینه: آیا زمانی بیش از دو دهه برای این تغییر باور مردم فرصت کمی بوده؟